Τι θα έπαιρνες μαζί σου αν έπρεπε να εγκαταλείψεις το σπίτι σου και να πας σε μια άλλη χώρα; Περισσότεροι από 1 εκατομμύριο Σύροι αναγκάστηκαν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα λίγο πριν ξεκινήσουν το επικίνδυνο ταξίδι τους για τη γειτονική Ιορδανία, το Λίβανο, την Τουρκία, το Ιράκ και άλλες χώρες στη γύρω περιοχή. Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες αποτελούν το δεύτερο μέρος ενός φωτογραφικού project, όπου πρόσφυγες από διάφορα μέρη του κόσμου απαντούν στο ερώτημα: «Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που φέρατε από την πατρίδα;».
Το πρώτο μέρος του project είχε ως θέμα τους πρόσφυγες που έφυγαν από το Σουδάν προς το Νότιο Σουδάν, οι οποίοι πήραν μαζί τους κατσαρόλες, φιάλες για νερό και άλλα αντικείμενα που θα τους ήταν χρήσιμα στο ταξίδι τους. Αντίθετα, οι κατατρεγμένοι από τον πόλεμο στη Συρία αισθάνονται την ανάγκη να «κρύψουν» τον ξεριζωμό τους και μοιάζουν σαν να πηγαίνουν μια οικογενειακή βόλτα ή μια κυριακάτικη εκδρομή ενώ προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα. Τα μόνα που έχουν μαζί τους είναι κλειδιά, κομμάτια χαρτί, τηλέφωνα και βραχιόλια - πράγματα που φοριούνται ή χωρούν σε μια τσέπη. Κάποιοι Σύροι κουβαλούν ένα σύμβολο της θρησκείας τους, άλλοι κάτι που να τους θυμίζει το σπιτικό τους ή μια χαρούμενη στιγμή.
1. Ο Omar, 37 ετών, κρατάει ένα buzuq (αραβικό μπουζούκι) – το πιο σημαντικό πράγμα που κατάφερε να φέρει μαζί του στον προσφυγικό καταυλισμό Domiz στο ιρακινό Κουρδιστάν. Ο Omar αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να εγκαταλείψει το σπίτι του στη συριακή πρωτεύουσα, τη Δαμασκό, τη βραδιά που σκοτώθηκαν οι γείτονές του. «Οι δολοφόνοι, όποιοι και αν ήταν αυτοί, μπήκαν στο σπίτι τους κι έσφαξαν τον γείτονά μου και τους δύο γιους του με απίστευτη αγριότητα», θυμάται. Ο Omar λεει ότι όταν παίζει buzuq, νιώθει νοσταλγία και θυμάται την πατρίδα του. «Ανακουφίζει για λίγο τη θλίψη μου».
2. H Iman, 25 ετών, μαζί με τον γιο της, Ahmed, και την κόρη της, Aishia, στον προσφυγικό καταυλισμό Nizip στην Τουρκία. Εγκατέλειψαν το σπίτι τους στο Χαλέπι μήνες μετά την έναρξη των συγκρούσεων. Η Iman αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να φύγει όταν άκουσε για περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών στο Χαλέπι. Το ταξίδι προς την Τουρκία ήταν γεμάτο κινδύνους – η Iman έχασε πέντε συγγενείς της. Το πιο σημαντικό πράγμα που κατάφερε να πάρει μαζί της ήταν το Κοράνι, το οποίο κρατάει σε αυτή τη φωτογραφία. Λεει ότι το Κοράνι την κάνει να αισθάνεται προστατευμένη. «Όσο το έχω μαζί μου, έχω επαφή με το Θεό».
3. Ο Ahmed, 70 ετών, κρατάει το μπαστούνι του στον προσφυγικό καταυλισμό Domiz στο Κουρδιστάν του Ιράκ. Χωρίς αυτό, λεει, δεν θα άντεχε δύο ώρες περπάτημα για να περάσει τα σύνορα για το Ιράκ. «Αυτό που θέλω τώρα για την οικογένειά μου είναι να βρούμε ένα σπίτι όπου μπορούμε να είμαστε ασφαλείς και να μείνουμε για πάντα. Να μη χρειαστεί να γίνουμε πρόσφυγες ποτέ ξανά». Αυτός, η γυναίκα του και τα οκτώ από τα εννέα παιδιά τους έφυγαν για τα σύνορα όταν το σπίτι τους στη Δαμασκό καταστράφηκε μετά από επίθεση. Μαζί με τέσσερις ακόμα οικογένειες – 50 άνθρωποι συνολικά – έφυγαν πάνω στην καρότσα ενός φορτηγού. Ο γιος του Ahmed, που έμεινε πίσω, σκοτώθηκε τον Οκτώβριο του 2012.
4. Η Leila, 9 ετών, κρατάει ένα τζιν παντελόνι που έφερε μαζί της από τη Συρία στην περιοχή Erbil στο ιρακινό Κουρδιστάν, όπου βρήκαν καταφύγιο αυτή και η οικογένειά της. «Μια μέρα είχα πάει για ψώνια με τους γονείς μου κι έψαχνα για ώρες χωρίς να μπορώ βρω κάτι που να μου αρέσει. Αλλά όταν είδα το συγκεκριμένο τζιν, ήξερα αμέσως ότι θα μου ταιριάζει τέλεια γιατί έχει λουλούδια πάνω του κι εγώ λατρεύω τα λουλούδια», εξηγεί. Η Leila έχει φορέσει το παντελόνι μόλις τρεις φορές, και τις τρεις στη Συρία – δύο φορές σε γαμήλιες γιορτές και μία φορά όταν πήγε να επισκεφτεί τον παππού της. Λεει ότι δεν θα το φορέσει μέχρι να πάει ξανά σε κάποιο γάμο κι ελπίζει να είναι στη Συρία. Η οικογένειά της έφυγε από την περιοχή Deir Alzur της Συρίας όταν οι γείτονές τους σκοτώθηκαν από οβίδα. Τώρα ζουν σε ένα ημιτελές κρύο σπίτι, μαζί με 30 ακόμα άτομα.
5. Ο 43χρονος Mohamed, πρόσφυγας από την επαρχία Hassakeh της Συρίας, είναι ο ιμάμης του μοναδικού τζαμιού στον προσφυγικό καταυλισμό Domiz στο ιρακινό Κουρδιστάν. Κρατάει το Κοράνι, το πιο σημαντικό πράγμα που κατάφερε να πάρει μαζί του. Ως ιμάμης, η θρησκεία αποτελεί για αυτόν την πιο σημαντική πτυχή στη ζωή του. «Αγαπώ τη θρησκεία μου, αλλά δεν είμαι τόσο αυστηρός στις απόψεις μου. Θέλω να διδάξω τη σημασία της αδελφοσύνης και της ισότητας μεταξύ των θρησκειών», λεει. Ο Mohamed εγκατέλειψε το σπίτι του με τη γυναίκα του και τα έξι παιδιά τους όταν τον προειδοποίησαν ότι τον έψαχναν ένοπλες ομάδες.
6. Η Tamara, 20 ετών, στον προσφυγικό καταυλισμό Adiyaman στην Τουρκία. Όταν τον Σεπτέμβριο, το σπίτι της Tamara στο Idlib σχεδόν καταστράφηκε , η οικογένεια αποφάσισε ότι θα ήταν πιο ασφαλές να κινηθούν προς τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας. «Όταν φύγαμε από το σπίτι μας, αισθανθήκαμε ότι βρέχει σφαίρες», θυμάται η Tamara. «Πηγαίναμε από το ένα καταφύγιο στο άλλο για να προστατευτούμε». Το πιο σημαντικό πράγμα που κατάφερε να πάρει μαζί της είναι το πτυχίο της, το οποίο κρατά στη φωτογραφία. Με αυτό θα μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές της στην Τουρκία.
7. Ο 37χρονος Waleed, γιατρός , φωτογραφίζεται μέσα στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα όπου εργάζεται, στον προσφυγικό καταυλισμό Domiz, στο ιρακινό Κουρδιστάν. Κρατάει το πιο πολύτιμο αγαθό του, μια φωτογραφία της γυναίκας του. Παρόλο που είναι μαζί, λεει ότι «Είναι σημαντικό, γιατί εκείνη μου έδωσε αυτή τη φωτογραφία πριν παντρευτούμε, τον καιρό που βγαίναμε. Μου φέρνει υπέροχες αναμνήσεις και μου θυμίζει τις καλές εποχές πίσω στη Συρία». Εγκατέλειψε τη Συρία 20 μέρες αφότου γέννησε η γυναίκα του. «Έφυγα από τη χώρα για το καλό της οικογένειάς μου. Δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν ορφανά».
8. H Salma, η οποία είναι τουλάχιστο 90 ετών, φοράει ένα παλιό δαχτυλίδι, κληρονομιά από την ετοιμοθάνατη μητέρα της όταν ήταν μόλις 10 χρονών. Η Salma λεει ότι η μητέρα της, της είπε: «Κράτα αυτό το δαχτυλίδι για να με θυμάσαι». Σκοπεύει να το φοράει μέχρι να πεθάνει. «Δεν είναι μεγάλης αξίας, ούτε ασημένιο ούτε χρυσό, είναι απλά ένα παλιό δαχτυλίδι. Όμως είναι ό,τι μου έχει απομείνει». Φωτογραφήθηκε στον προσφυγικό καταυλισμό Domiz στο Κουρδιστάν του Ιράκ, μετά τη φυγή της από το Qamishly της Συρίας μαζί με τους τρεις γιους της και τις οικογένειές τους.
9. Η οκτάχρονη May στον καταυλισμό Domiz στο ιρακινό Κουρδιστάν. Το κορίτσι και η οικογένειά της διένυσαν πεζή και με λεωφορείο εκατοντάδες χιλιόμετρα από τη Δαμασκό ως τα σύνορα, διασχίζοντας έναν δύσκολο δρόμο μέσα στο κρύο, με τη μητέρα της να κουβαλάει αγκαλιά τον μικρότερο αδερφό της May. Από τότε που έφτασαν στο Domiz, η μικρή έχει διαρκώς εφιάλτες. Το πιο σημαντικό πράγμα που κατάφερε να πάρει μαζί της λίγο πριν εγκαταλείψει το σπίτι της είναι τα βραχιόλια που φοράει σε αυτή τη φωτογραφία. «Τα βραχιόλια δεν είναι το αγαπημένο μου αντικείμενο», λεει. «Η κούκλα μου, η Νάνσυ, είναι η αγαπημένη μου». Την οποία όμως άφησε πίσω, πάνω στη βιασύνη της οικογένειας να φύγει.
10. Ο Abdul κρατάει τα κλειδιά του σπιτιού του. Παρόλο που δεν ξέρει αν το σπίτι της οικογένειάς του υπάρχει ακόμη, ονειρεύεται κάθε μέρα ότι γυρίζει πίσω. «Με το θέλημα του Θεού, του χρόνου τέτοια εποχή θα συναντηθούμε στη Δαμασκό» είπε σε μέλη της Ύπατης Αρμοστείας σ- στην κοιλάδα Bekaa, στο Λίβανο. Ο ίδιος και η οικογένειά του εγκατέλειψαν το διαμέρισμά τους στη συριακή πρωτεύουσα λίγο μετά τον τραυματισμό της συζύγου του κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυρών. Ο Abdul, η γυναίκα του, η κόρη τους και τα παιδιά της μένουν μαζί σε ένα ξύλινο καταφύγιο κατασκευασμένο από την Ύπατη Αρμοστεία και το Συμβούλιο Προσφύγων της Δανίας.
11. Η Alia κάθεται στο αναπηρικό καροτσάκι της στον προσφυγικό καταυλισμό Domiz στο ιρακινό Κουρδιστάν. Η 24χρονη γυναίκα ζούσε με την οικογένεια της στη Daara της Συρίας όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους εξαιτίας των συγκρούσεων. Καθηλωμένη στο αμαξίδιο και τυφλή και από τα δύο μάτια, η Alia λεει ότι ήταν τρομοκρατημένη από όσα συνέβαιναν γύρω της. «Ένστολοι άνδρες ήρθαν και σκότωσαν την αγελάδα μας. Έγινε μάχη έξω από το σπίτι μας και υπήρχαν πολλοί νεκροί στρατιώτες. Έκλαιγα διαρκώς». Η Alia λεει ότι το μόνο σημαντικό πράγμα που πήρε μαζί της είναι «η ψυχή μου, τίποτα περισσότερο, τίποτα υλικό». Όταν τη ρωτήσαμε για το αμαξίδιο, φάνηκε έκπληκτη και απάντησε ότι το θεωρεί επέκταση του κορμιού της, όχι αντικείμενο.
12. Ο Yusuf κρατάει το κινητό του στο κτήριο που μένει τώρα στην κοιλάδα Bekaa του Λιβάνου. Ο ίδιος και η οικογένειά του εγκατέλειψαν το σπίτι τους στη Δαμασκό πέρυσι. Θεωρεί το κινητό του πολύτιμο. «Με αυτό, μπορώ να καλώ τον πατέρα μου. Βρισκόμαστε αρκετά κοντά στη Συρία ώστε να μπορώ να πιάνω σήμα από τη Συρία μερικές φορές κι έτσι μπορώ να καλώ στο σπίτι από το Λίβανο με αστική χρέωση». Στο κινητό έχει επίσης φωτογραφίες συγγενών του που βρίσκονται ακόμη στη Συρία κι έτσι μπορεί να τους έχει κοντά του συνέχεια.
13. Ο Ayman, 82 ετών (αριστερά) και η γυναίκα του, η 67χρονη Yasmin. Aυτή είναι ό,τι πιο σημαντικό κατάφερε ο Ayman να φέρει μαζί του από τη Συρία. «Είναι η καλύτερη γυναίκα που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου», δηλώνει. «Ακόμη και αν γυρνούσα 55 χρόνια πίσω, πάλι εσένα θα διάλεγα», της λέει. Το ζευγάρι (εδώ βρίσκεται στον προσφυγικό καταυλισμό Nizip στην Τουρκία) εγκατέλειψε το σπίτι του που βρίσκεται σε μια αγροτική περιοχή κοντά στο Χαλέπι, μετά τη βάρβαρη δολοφονία ενός γείτονα και του γιού του. Το σπίτι τους περιτριγυρίζεται από ελαιόδεντρα, αμπέλια, καρυδιές και οπορωφόρα. Ξεσπώντας σε κλάματα, ο Ayman περιγράφει πώς δέχτηκαν επίθεση οι γύρω φάρμες, ενώ λεηλατήθηκαν και κάηκαν σπίτια. «Είναι απίστευτο το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο σε έναν άλλο άνθρωπο», προσθέτει ο Ayman, ο οποίος νοσταλγεί τη φάρμα του.
Πηγή: www.unhcr.gr
Το πρώτο μέρος του project είχε ως θέμα τους πρόσφυγες που έφυγαν από το Σουδάν προς το Νότιο Σουδάν, οι οποίοι πήραν μαζί τους κατσαρόλες, φιάλες για νερό και άλλα αντικείμενα που θα τους ήταν χρήσιμα στο ταξίδι τους. Αντίθετα, οι κατατρεγμένοι από τον πόλεμο στη Συρία αισθάνονται την ανάγκη να «κρύψουν» τον ξεριζωμό τους και μοιάζουν σαν να πηγαίνουν μια οικογενειακή βόλτα ή μια κυριακάτικη εκδρομή ενώ προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα. Τα μόνα που έχουν μαζί τους είναι κλειδιά, κομμάτια χαρτί, τηλέφωνα και βραχιόλια - πράγματα που φοριούνται ή χωρούν σε μια τσέπη. Κάποιοι Σύροι κουβαλούν ένα σύμβολο της θρησκείας τους, άλλοι κάτι που να τους θυμίζει το σπιτικό τους ή μια χαρούμενη στιγμή.
Πηγή: www.unhcr.gr
