14/09/2013

Βίντεο εφήβων με τραυματικές εμπειρίες από την Kids Company, Λονδίνο

Η Kids Company ιδρύθηκε από την Camila Batmanghelidjh το 1996. Εργάζεται με παιδιά και νεαρά άτομα παρέχοντας τους βοήθεια για να ξεπεράσουν τραυματικές εμπειρίες, έντονα βιώματα και δύσκολες καταστάσεις. Το θεραπευτικό μοντέλο που ακολουθείται συμπληρώνεται από εκπαιδευτικές δραστηριότητες και μαθησιακή στήριξη. Το πρόγραμμα βοηθά τα παιδιά να ανακαλύψουν ταλέντα και ενδιαφέροντα ώστε να αναπτύξουν δεξιότητες για το μέλλον.
Στο πλαίσιο του project "Οι ζωές των άλλων" και σε συνεργασία με το Festival Μηδέν, η Kids Company μας παρουσίασε μια σειρά από έργα παιδιών, σε επιμέλεια της Ράνιας Μπέλλου, η οποία είναι εικαστικός και εκπαιδεύτρια του κέντρου.

-Untitled 2013 by Luntu Masiza music by Collier Taylor


-Interlude by Sebastian Simpson-Bandidin


-Drop a Ryme by Ak Rekz and Urban Academy Productions


-I Love my life by JohnLennonBus 


-Fantasy by Canvas and Curtis Acheampong

-Fiends by Canvas and Curtis Acheampong

Η ενότητα "Come as you are" θα ταξιδέψει στην Τενερίφη! - "Come as you are" will travel to Tenerife!

Η ενότητα "Come as you are" προέκυψε από την ανοικτή πρόσκληση του project "Οι ζωές των άλλων" σε συνεργασία με το Festival Μηδέν, με την οποία καλούσαμε καλλιτέχνες απ' όλο τον κόσμο να μας στείλουν βίντεο με θέμα τη διαφορετικότητα. Την ενότητα επιμελήθηκε η Manuela Gascon, εθελόντρια στο Κέντρο Νέων Καλαμάτας μέσω ενός προγράμματος κινητικότητας νέων EVS. Τα έργα που επιλέχθηκαν εστιάζουν στη συνύπαρξη και τη διαφορετικότητα ή καλύτερα στην αποδοχή του "άλλου". Η ενότητα προβλήθηκε στο πλαίσιο του Festival Μηδέν στις 6 Ιουλίου 2013.

Η Manuela Gascon γράφει σχετικά με τη θεματική της:

"Ένας πλανήτης, 7.129.317.147 κάτοικοι το 2013.
Πέρα από ένα πολιτιστικό υπόβαθρο, μια χώρα ή μια πίστη, ο καθένας έχει το δικό του προσωπικό παρελθόν, παρόν και μέλλον, και δημιουργεί τη δική του εμπειρία μέρα με τη μέρα. Αυτό είναι που κάνει τον καθένα από μας τόσο βαθιά διαφορετικό από τους άλλους. Η ταυτότητα μας εν μέρει χτίζεται από τη συμπεριφορά των άλλων προς εμάς. Ξεκινώντας από το γνωστό "ο καθένας είναι μοναδικός", ας καλωσορίσουμε όποιον θέλει να έρθει, όπως είναι."

Η ενότητα θα φιλοξενηθεί στη φετινή διοργάνωση του Espacio Enter, που θα πραγματοποιηθεί στο TEA (Tenerife Espacio de las Artes) απο τις 29 Νοεμβρίου έως την 1η Δεκεμβρίου 2013.

______________

 "Come as you are" is a screening program initially presented in the frame of Festival Miden, last July in Kalamata, presenting video works selected out of entries from all over the world, after an open call by "Lives of others" and Festival Miden. It is a special program that focuses on diversity and the acceptance of the “other”. 

Manuela Gascon, an EVS volunteer at the Youth Center of Kalamata who curated the program, writes about her thematic:


"One planet, 7,129,317,147 inhabitants in 2013. Further than a culture, a country or a belief, everybody has his own past, present and future; and creates his own experience day by day. That is what makes each of us deeply different from the others. Our identity is partly built with the others’ behavior towards us. Starting from the famous “everybody is unique”, let’s welcome who wants to come, as he is."


 "Come as you are" will travel to Tenerife, where it will be screened in the frame of Espacio Enter (29/11-1/12 at TEA-Tenerife Espacio de las Artes)


The videos that will be presented:





1. Tim Hill, People Squeezing Through Small Gaps, UK 2012, 3.28

People squeezing through small gaps” is part of a collection of videos exploring our psychogeographical relationship with the city. The videos concentrate on minor disappointments and a sense of being lost in urban environments. This video candidly captures people not quite able to make it through small gaps unhindered. The banal situation and minor disruption create an amusing moment with which the audience can both empathise with and laugh at relating it to a feeling that pervades through life when systems don’t quite work for us.


2. Cat Del Buono, Now I’m Beautiful!, USA 2011, 1.31
This video uses performance and humor to show the absurdity of conforming to a certain idea of “beautiful” while commenting on plastic surgery.

3. Rosario Cobo, The permanent Certainty, Chile 2012, 14.00
Fusion between documentary and experimental video based on still photographs taken during 2009-2010 in Villa Frei of Santiago de Chile, founded in 1969 a housing heir of modern architecture. The comprehensive urban planning behind the maze that has conditioned over time.

4. Marta Ivanova, Neckties, Lithuania 2012, 3.00
The projection “Neckties”consists of various scanned neckties.

5. Céline Trouillet, SONG N°20, France 2012, 3.40
A young homeless Belgian sings "Knocking on Heaven's Door" in Flemmish, referencing a cover version by Guns 'n Roses of the Bob Dylan song. The morbid context presented in the song could equally serve as a metaphor for the state of Belgium today.

6. Filip Gabriel Pudło, The Collection, Poland 2010, 3.38
A video work in which games are played with classic portraiture conventions. It is suspended between the verges of photography and video while creating a parable between a photographic archetype, a classical portrait, tradition of a family album and contemporary images transmitted by media.

7. Gilivanka Kedzior & Barbara Friedman, [ AVRIL 2010 ], France 2010, 6.31
[AVRIL 2010] is the video of a performance realized through the streets of Montauban, France. It carries to the eye of a lambda public, crossed by chance during a non-premeditated wandering, the peculiarity of the main character.

8. Jared Katsiane, Big Willow, USA 2013, 10.29
My big brother has been friends with Willow for a long time. But today he got real scared that she wouldn’t be around much longer.

9. Aleksandra Godlewska, The Parable, Poland 2012, 3.37
This work uses stereotypical viewpoint of Western culture to Muslim culture. Especially it focuses to lives of Afghan women. This is a personal impression about Muslim culture.

10. Elena Gaztelumendi, Digital artist in 60.000 inhabitants town (Serie: I’m compressed  signal, I’m technologic trash), Spain 2007, 0.35
Digital artist in 60.000 inhabitants town

11. Céline Trouillet, SONG N°15, France 2012, 4.40
Farida is a singer went blind at the age of thirty, following an illness. She performs « My Heart Will Go On » by Céline Dion, the song featured in « Titanic », the last film she saw at the cinema before losing her sight.

12. Jolene Mok, SALGUOD SELYORB, USA 2012, 8.18
This is a short piece about Douglas Broyles, an elderly Durham resident who obsessively collects bizarrely beautiful objects and curates his own exhibitions within his old house.
As an obsessive moving images collector, I was not interested in documenting every single object in Douglas' infinite and ever-changing collection. I was simply fascinated, and hoping to visualize his way of seeing things.Ultimately, this is a documentary about how the parallel universes of two obsessive collectors collide.

13. Anton Hecht, Bus station sonata, UK 2012, 4.00
Commuters at a bus station in newcastle are asked to play a note or two with a pianist of Moonlight sonata. This is filmed and editied to make a composite player.

"Πέρσες" του Αισχύλου ανεβάζουν πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές στο ReMap (Αθήνα)


Στο Συνεργείο, 3ος όροφος, Λεωνίδου 15, Μεταξουργείο
Εγκαίνια: Κυριακή, 8 Σεπτεμβρίου, 12:00 – 22:00
Διάρκεια: 8 – 30 Σεπτεμβρίου 2013
«Ο πόλεμος είναι φόβος, καταστροφή, απώλεια»
Στο πλαίσιο του ReMap4,το ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ και η ΜΚΟ ΑΜΑΚΑ παρουσιάζουν το αποτέλεσμα του εβδομαδιαίου εργαστηρίου Station Athens. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τα μέλη της ομάδας, πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, έχουν δημιουργήσει το δικό τους «Σταθμό» στο χώρο του Συνεργείου. Στη διάρκεια της χρονιάς στον 3ο όροφο του Συνεργείου λειτουργεί «η τάξη» του εργαστηρίου με στόχο την παρουσίαση μιας παράστασης αλλά και όλου του υλικού που οδήγησε στην δημιουργία της.
Φέτος, οι συμμετέχοντες ως σύγχρονοι «Πέρσες» και με αφορμή το έργο του Αισχύλου, εκφράζουν δημιουργικά φόβους, ανησυχίες και προβληματισμούς σχετικά με τους δικούς τους αληθινούς πολέμους και τις μάχες της καθημερινότητας.Φωτογραφίες, χειροποίητα σκηνικά αντικείμενα, ημερολόγια προβών, ο ίδιος ο χώρος της «τάξης» αλλά και video με την προσωπική ματιά του καθενός απέναντι στην ιστορία του πολέμου και το έργο του Αισχύλου.
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή 17:30 – 21:00, Σάββατο – Κυριακή 12:00 – 21:00
Συντονισμός Εργαστηρίου: Μαργαρίτα Παπαδοπούλου, Άγγελος Τσαπέκος
Υπεύθυνη τομέα Φωτογραφίας – Video: Δάφνη Καλαφάτη, Νιόβη Σταυροπούλου
Υπεύθυνη τομέα Θεάτρου: Γιολάντα Μαρκοπούλου
Φωτογραφίες: Βενθεσικύμη Σούκουλη
Καλλιτέχνες: Khaliq Alizacla -Ramzan Mohammad -Reza Muosevi -Javad Rezai -Hossain Amiri- Zacharias Haksar – Aidim Joyimal -Abdullah Javadi, Ελένη Γεροντίδη.
Το STATION ATHENS: Ένα χαρακτηριστικό του Μεταξουργείου είναι η πολυπολιτισμικότητά του και με αφετηρία αυτό δημιουργήθηκε το καλλιτεχνικό εργαστήρι θεάτρου, φωτογραφίας, βίντεο και εικαστικών για νέους μετανάστες, με βάση τις μεθόδους art therapy. Συμμετέχουν νέοι, ηλικίας 20 έως 30 χρονών, οι οποίοι έχουν έρθει στην Ελλάδα πολύ πρόσφατα και έχουν βιώσει και συνεχίζουν να βιώνουν συνθήκες επιβαρυντικές ή και απαγορευτικές για την ομαλή προσωπική τους ανάπτυξη και την πρόσβασή τους στο κοινωνικό σύνολο.
Το ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ: Είναι ένα θεατρικό «πείραμα» που ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2007 σ’ ένα παλιό συνεργείο αυτοκινήτων. Δεν έχει μόνιμη έδρα, αλλά «μετακινείται» κάθε τόσο, πάντα με στόχο την αλληλεπίδραση με τα διαφορετικά στοιχεία της περιοχής όπου εγκαθίσταται κάθε φορά και την ενσωμάτωση στη λειτουργία της.
Πληροφορίες : 6981 802544
www.synergyo.gr
www.amaka.gr

Ruins Documentary: Οροθετικές γυναίκες, το χρονικό μιας διαπόμπευσης

Ένα ντοκιμαντέρ για τη συγκλονιστική υπόθεση ποινικοποίησης του HIV στην Ελλάδα

Σε ερείπια που η μυθοπλασία διστάζει να φτάσει


Το ντοκιμαντέρ της Ζωής Μαυρουδή «Ruins – Οροθετικές γυναίκες. Το χρονικό μιας διαπόμπευσης» κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα (15/9) και στη Θεσσαλονίκη (17/9)

Του Θεόφιλου Τραμπούλη

Παραμονές των εκλογών του 2012, η αστυνομία προσήγαγε τοξικομανείς γυναίκες από το κέντρο της Αθήνας με το πρόσχημα της εξακρίβωσης των στοιχείων τους, τις υπέβαλε σε υποχρεωτικό τεστ για HIV και όσες ήταν οροθετικές τις παρέπεμψε για κακούργημα με την κατηγορία της σκοπούμενης βαριάς σωματικής βλάβης, ότι δηλαδή εκδίδονταν χωρίς προφυλάξεις και μετέδιδαν εν γνώσει τους τον ιό. Στη συνέχεια, δημοσίευσε τα στοιχεία και τις φωτογραφίες τους, για να προειδοποιήσει, υποτίθεται, όσους πελάτες τους υπήρχε ο κίνδυνος να έχουν μολυνθεί. Η τηλεόραση και οι εφημερίδες αναπαρήγαγαν τις πληροφορίες. Ένα χρόνο αργότερα, οι γυναίκες αυτές αθωώθηκαν. Ούτε πόρνες ήταν, ούτε είχαν, προφανώς, σκοπίμως εκθέσει κανέναν σε κίνδυνο. Δεν ήξεραν καν ότι ήταν φορείς. Η ειδησεογραφική προθυμία για υγειονομική ασφάλεια είχε ωστόσο αμβλυνθεί. Κανείς δεν βρέθηκε να καθησυχάσει αυτούς που είχε προηγουμένως θορυβήσει. Έμειναν μόνον τα σαστισμένα πρόσωπα των άρρωστων γυναικών ως τεκμήρια από ένα δημόσιο όνειδος.

Πρόκειται πράγματι για μια από τις πιο σκοτεινές παρεκτροπές των τελευταίων ετών, ένα κομβικό σημείο για να καταλάβουμε τους ιδεολογικούς, πολιτικούς, ακόμη και ηθικούς μηχανισμούς του κυρίαρχου λόγου και της σταδιακής έκπτωσης της δημοκρατίας. Την κατάρρευση, ας πούμε, των θεσμών, ακόμη κι εκείνων που θα έπρεπε συμβατικά να μην ελέγχονται από την κεντρική εξουσία, ιδίως της ιατρικής δεοντολογίας, ή την υπαγωγή συνολικά σχεδόν του δημοσιογραφικού λόγου στις πολιτικές σκοπιμότητες της συγκυρίας και μάλιστα με όρους διασποράς πανικού και θυμικής χειραγώγησης. Την πόλωση της γνώμης και την επιλεκτική σιωπή: όσοι καταγγέλλουν με κάθε δυνατό τρόπο την υποτιθέμενη βία του κοινωνικού σώματος ακόμη και σε περιπτώσεις ανώδυνες, ακόμη και σε περιπτώσεις ξεκάθαρης πολιτικής εναντίωσης, δεν μπόρεσαν να πουν ούτε λέξη μπροστά σε έναν ανατριχιαστικό βιασμό, σε μια ξεκάθαρη προσβολή της ανθρώπινης υπόστασης. Τίποτε από αυτά όμως δεν ήταν ακριβώς πρωτόγνωρο. Η δημοκρατική και θεσμική ζωή της Ελλάδας έχει έρθει πολλές φορές αντιμέτωπη με ανάλογες παραβιάσεις της έννομης τάξης, αυθαιρεσίες και αποσιωπήσεις. Εκείνο που αποτελεί ποιοτική αλλαγή, παραδειγματική για την κορύφωση, ή μάλλον καταβαράθρωση, της βιοπολιτικής δημοκρατίας, είναι η χρήση του σώματος, του άρρωστου, ανήμπορου και ταπεινωμένου σώματος. Εξαρτημένες, άρρωστες, εξαθλιωμένες, οι γυναίκες αυτές θα έπρεπε να απολαμβάνουν την προστασία και την περίθαλψη των δημόσιων μηχανισμών· αντί για αυτό, γνώρισαν τη διαπόμπευση, την ταπείνωση και τη συκοφάντηση. Όχι μόνον από την πολιτική επιχειρηματολογία της κυβέρνησης Παπαδήμου της εποχής. Ούτε μόνον από τους πρόθυμους και αναίσχυντους δημοσιογράφους. Αλλά και από ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού σώματος. Πώς θα μπορούσε αλλιώς να βρει απήχηση στην κοινή γνώμη μια τέτοια παραβίαση των στοιχειωδέστερων αρχών της ιατρικής δεοντολογίας, των κανόνων δικαίου, του ηθικού σεβασμού της προσωπικότητας του ασθενούς;

Από την άποψη αυτή, ο τίτλος «Ερείπια» της ταινίας της Ζωής Μαυρουδή έχει διπλή ανάγνωση: αναφέρεται αρχικά στις ίδιες τις γυναίκες, στην κατεστραμμένη τους ζωή, που έγινε το αντικείμενο μιας άθλιας εκμετάλλευσης· δευτερευόντως όμως αναφέρεται στα ερείπια του πολιτικού σώματος, της δημοκρατίας, των δημόσιων μηχανισμών, του δημόσιου λόγου που έχει πλέον καταρρεύσει. Η σκηνοθέτιδα αντιπαραβάλλει υλικό από τρεις πηγές. Η πρώτη είναι αρχειακό υλικό της εποχής. Κατά κύριο λόγο αποσπάσματα από τις ειδήσεις και τις τηλεοπτικές εκπομπές ενημέρωσης. Με τις τρομώδεις κορυφώσεις της φωνής των εκφωνητών, τις δηλώσεις των υπουργών να διαβεβαιώνουν για τον κοινωνικά επείγοντα ρόλο της παρέμβασής τους και τα πρόσωπα των γυναικών εκτεθειμένα στη βορά του κοινού (για την ταινία πια, κρυμμένα). Η δεύτερη πηγή είναι συνεντεύξεις από τους κοινωνικούς, νομικούς και ιατρικούς φορείς που συμπαραστάθηκαν στις γυναίκες. Η αντιπαραβολή των στοιχείων με την υστερία των ειδήσεων συγκλονίζει. Το ψεύδος και η χάλκευση των δεδομένων αποκαλύπτεται μόνον και μόνον από τα θυμικά στοιχεία της τηλεοπτικής προπαγάνδας. Τρίτη και συγκλονιστικότερη πηγή: συνεντεύξεις με τις ίδιες τις γυναίκες. Οι μαρτυρίες τους είναι ο καταλύτης που δίνει στην αντιπαραβολή του ψεύδους και της ανασκευής του τον τραγικό ρόλο. Η πολιτική έχει παιχτεί πάνω στα σώματα και εις βάρος των σωμάτων. Η ταινία της Ζωής Μαυρουδή αφηγείται μια σκληρότητα που συγκλονίζει γιατί είναι η σκληρότητα του πολιτικού λόγου εξωθημένου στα άκρα του. Εκεί που σχεδόν η μυθοπλασία διστάζει να φτάσει.

Ο υπότιτλος της ταινίας είναι «Χρονικό ενός κυνηγιού οροθετικών μαγισσών». Όπως έχει δείξει πολύ καλά η Σύλβια Φεντερίτσι στη μονογραφία της «Ο Καλιμπάν και η μάγισσα» (Εκδόσεις των ξένων, 2011), το κυνήγι μαγισσών στην αυγή της νεωτερικότητας (και όχι στον Μεσαίωνα, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι) είχε κυρίως ως στόχο του την κατασκευή της ταυτότητας ενός καινούργιου υποκειμένου μέσα σε μια καινοφανή οικονομία. Για την κατασκευή αυτή πρωταρχικό ρόλο έπαιζε ο έλεγχος της έμφυλης ταυτότητας, της σεξουαλικότητας, της υγείας και της ασθένειας. Όπως τώρα.

Το ντοκιμαντέρ της Ζωής Μαυρουδή «Ruins – Οροθετικές γυναίκες. Το χρονικό μιας διαπόμπευσης» κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα, στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου, στις 19:00. Και στη Θεσσαλονίκη, στην Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, την Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου, στις 19:00. Η είσοδος είναι ελεύθερη

Πηγή: left.gr

Safak Pavey και Rokhaya Diallo στο TEDx Kalamata

Όσοι δεν το παρακολουθήσαμε ζωντανά, περιμένουμε με αγωνία τα βίντεο του TEDx Kalamata (που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο) με τις πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες της Safak Pavey και της Rokhaya Diallo.


Η Safak Pavey, είναι η πρώτη γυναίκα με ειδικές ανάγκες - μέλος του Τουρκικού κοινοβουλίου που αγωνίστηκε για να προβάλλει την σιωπηλή κοινότητα των Αμεα στη χώρα της. Τονίζει την αναγκαίοτητα αλλαγής στάσης απέναντι στα άτομα με Αναπηρία προασπίζοντας το δικαίωμα τους για "προσβασιμότητα χωρίς αποκλεισμούς". Γνωστή για το διεθνές της έργο στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ανθρωπιστική βοήθεια και την οικοδόμηση της ειρήνης, εργάστηκε στο γραφείο της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και έχει τιμηθεί με εθνικά και διεθνή βραβεία μεταξύ των οποίων του πιο "Εξέχοντος Νεαρού Προσώπου του Κόσμου" το 2011 από το Διεθνές Επιμελητήριο Νέων και το "Διεθνές Βραβείο Γυναικείου Θάρρους" το 2012 απο την αμερικανίδα Υπουργό εξωτερικών Hillary Clinton και τη πρώτη κυρία Michelle Obama.



H Γαλλίδα Rokhaya Diallo, με γονείς από τη Σενεγάλη και τη Γκάμπια, χρησιμοποιεί το χιούμορ ώστε να καταπολεμήσει τη μάστιγα του ρατσισμού που πλήττει και την Ελλάδα του 2013. Δημοσιογράφος, ακτιβίστρια, συγγραφέας και ιδρύτρια της οργάνωσης Les Indivisibles, έχει ψηφιστεί στην 36η θέση των Γαλλίδων με την μεγαλύτερη επιρροή και έχει τιμηθεί από παγκόσμιους οργανισμούς για την δράση της κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων. Ο καθένας μας πρέπει να αποτελέσει την λύση.

Περισσότερες πληροφορίες: http://2013.tedxkalamata.com/

The 'female Schindler' who saved 2,500 Jewish children but died wishing she'd rescued more

Τον περασμένο Μάιο έφυγε στη ζωή μια πολύ ιδιαίτερη γυναίκα, η Irena Sendler, η οποία είχε σώσει χιλιάδες παιδιά από τις καταδιώξεις των Ναζί. Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο για τη ζωή της από τη www.dailymail.co.uk

-----------
"She smuggled out the children in suitcases, ambulances, coffins, sewer pipes, rucksacks and, on one occasion, even a tool box. Those old enough to ask knew their saviour only by her codename "Jolanta". But she kept hidden a meticulous record of all their real names and new identities - created to protect the Jewish youngsters from the pursuing Nazis - so they might later be re-united with their families.

Her finest hour: Irena Sendler rescued thousands of Jewish children 

By any measure, Irena Sendler was one of the most remarkable and noble figures to have emerged from the horrors of World War II. But, until recently, her extraordinary compassion and heroism went largely unrecorded. When the Germans finally caught her, the Roman Catholic social worker had managed to save 2,500 Jewish babies and toddlers from deportation to the concentration camps. She had spirited them out of the heavily-guarded Jewish ghetto in Warsaw, and hidden their identities in two glass jars buried under an apple tree in her neighbour's garden. She was beaten, tortured and sentenced to death by the Gestapo - who even announced her execution.

But Irena survived, her spirit unbroken, her secrets untold. She died last week, in her modest Warsaw apartment, aged 98.

What a woman she was. For once, the term "heroine" is no exaggeration, though such plaudits did not sit easily with her. She said: "I was brought up to believe that a person must be rescued when drowning, regardless of religion and nationality. "The term 'heroine' irritates me greatly. The opposite is true. I continue to have pangs of conscience that I did so little."

 Irena always ascribed her desire to do good to the influence of her parents, in particular her father, a Polish physician in a small town near Warsaw. Most of his patients were poor Jews. He died during a typhus epidemic when Irena was seven. When the Germans invaded Poland in September 1939, Irena was working as a senior administrator in Warsaw's social welfare department. She was responsible for food and financial aid to the city's poor.


Jewish children
 Jewish children Jewish children in 1943 are escorted to the Warsaw Ghetto - Sendler wished she could have saved them all 

 As the Nazis began a crackdown on the Jews, she widened the state assistance to include the racially persecuted, who were given fictitious Christian names to hide their true origins.

 The situation worsened dramatically in the autumn of 1940 when the German authorities created the Warsaw Ghetto. Some 440,000 Jews, more than a third of the city's population, were herded into a 16-block neighbourhood, around which a wall was built. It was to be both an open prison and by Richard Pendlebury a convenient means of isolating and holding the Jews before they were sent to their deaths at Treblinka extermination camp.

Liam Neeson as Oskar Schindler
 Liam Neeson as Oskar Schindler Hero: Oskar Schindler was made famous in the film Schinder's List where he was played by Liam Neeson Disease and starvation stalked the streets. Five thousand died there every month. 

 In July 1942, the Nazis began Operation Reinhard, which saw 250,000 Jews removed from the ghetto to Treblinka. The Final Solution had begun. Irena was horrified. She felt she had to help, so she joined Zegota, an underground organisation created by the Polish government-in-exile to help the nation's Jews.

 In late 1942, she was made head of its children's section. Her extraordinary work was about to begin. In conditions of extreme danger, she would save as many ghetto children from near-certain death as she could. Her first problem had been how to reach the ghetto - movement both in and out was heavily restricted by the Germans. This obstacle was overcome when she obtained an official pass from the city's Contagious Diseases Department.

 Under the guise of stopping the ghetto's epidemics from spreading beyond its walls, she was able to visit daily. Whenever she was inside, she wore the yellow Star of David - mandatory for all Jews - to show solidarity with the oppressed and to blend in with the residents. Of course, she could not act alone: Irena had developed a network of two dozen conspirators. Some were tasked to get the children out, others to find homes for them outside the ghetto and a third group to obtain or forge hundreds of false documents for the young escapees.

 The way she secretly removed the children from the ghetto was not only ingenious but, in desperate circumstances, often bizarre. A standard trick was to strap a child underneath the stretcher of a patient being placed in an outgoing ambulance. Others were smuggled through an old courthouse and a church, which stood on the boundary of the ghetto and had doors opening into both sides. Still more were taken through the sewers. Those small enough were sometimes put in suitcases or boxes and wheeled out on porters' trolleys. Coffins, bodybags and potato sacks all hid boys and girls. Irena concentrated first on removing orphans. But as the threat of the Final Solution grew, all children in the ghetto were offered sanctuary.


Irena Sendler
 Irena Sendler Remembered: Irena Sendler's funeral was packed with mourners 


She often said that the hardest part was persuading the parents to let them go, even as they faced almost certain death. "Can you guarantee they will live?" she was asked by more than one agonised mother. "No, but if they stay here I guarantee that they will die," was her stock reply. "You shouldn't trust me. But what else can you do?"

 Sometimes, when her powers of persuasion failed, she would go away and return the next day to begin the negotiations again, only to find that the family had been sent to Treblinka overnight. But thousands were persuaded to make that heart-rending split, and Irena said: "In my dreams I still hear the cries of the children when they left their parents."

 One of the children was Elzbieta Ficowska. She was only a few months old when her mother gave her up to Irena. A mechanic put her in a tool box, placed it among a pile of bricks in the back of his lorry and took her out. Elzbieta never saw her mother again; the only evidence that she had ever been in the ghetto was a silver spoon with her name and birthdate engraved on it, which her mother had given to Irena.

 Still alive today, Elzbieta now says she had three mothers - her biological one, the Polish woman who took her in after she escaped from the ghetto ... and Irena, the mother who saved her from certain death. Most of the children were sent with their new identities to orphanages and convents or placed in private homes. They were taught to replace their Jewish prayers with Christian ones in case the hiding places were raided. Even though the penalty for harbouring a Jew in Poland was death, Irena claimed: "No one ever refused to take a child from me."

 She kept a careful record of whom she rescued and where they were sent. This coded information was written on tissue paper. Identical lists were hidden in two glass jars, buried under the apple tree opposite a German army barracks. This was hardly ideal as the jars had to be dug up every time the name of a new escapee was added. But they were never found.

 Even so, the Germans became aware of Irena's activities and, in October 1943, she was arrested by the Gestapo and taken to the notorious Pawiak prison in Warsaw, which the Nazis turned into a concentration camp. There, her interrogator was a stylish young German who spoke perfect Polish. And when she refused to expose the Zegota underground network, he had her arms and legs broken. Sentenced to death - which by now she told her captors she wished for - Irena was taken in a semi- conscious state from the prison to a forest where she expected to be shot by firing squad.

 Although she was dumped in the forest, the firing squad never materialised. The underground movement had successfully bribed the man tasked with overseeing her execution, and recovered her even as posters were put up around Warsaw proclaiming her death. Irena spent the rest of the war in hiding. But as soon as it ended, she handed over the tissue lists in the glass jars - vital information that could link the lost children to their families - to Jewish representatives.

 Alas, many of the families had perished in the Holocaust. Other children she had saved chose to stay with their foster parents - they could not remember their real parents. Some 500 were taken to Israel to start a new life. The fate of another 500 of the children she saved could not be traced, swallowed by the tides of war which engulfed so many Poles.

 And Irena? She married and had two children of her own. But in postwar communist Poland her heroic deeds went unpublished and were even officially frowned upon by the regime, which was not sympathetic towards Jews. But as the children she rescued grew into adulthood, her achievements began to attract wider attention.

In 1983, Irena was decorated in Israel as "Righteous Among the Nations" - the highest honour bestowed by the Jewish people on non-Jews. During the ceremony, Teresa Kerner, one of the girls she had saved, now a doctor, recalled how Irena had helped her move several times to safe houses and then given her a home for two years at the end of the war. Post- communist Poland also finally awarded Irena its highest civilian decoration in 2003.

Last year, she was nominated for the Nobel Peace Prize. Nevertheless, her profile remained tiny compared with that of Oskar Schindler, the German industrialist who saved far fewer Jews than Irena but was immortalised by an award winning book and film. Her last years were spent in a wheelchair, thanks to the wounds inflicted on her by the Gestapo.

 A few months before she died, she said: "After World War II, it seemed that humanity understood something, and nothing like that would happen again. "Humanity has understood nothing. Religious, tribal, national wars continue. The world continues to be in a sea of blood." But she added: "The world can be better if there's love, tolerance and humility." Irena Sendler had all three in abundance. 

Η Ελληνική νύκτα των κρυστάλλων (ντοκυμαντέρ, με ελληνικούς υπότιτλους)




Τον Αύγουστο του 1918 ένα πλήθος 50.000 καναδών "πατριωτών" επιδόθηκε για μέρες σε ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων μεταναστών της πόλης. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές 1.000.000 δολαρίων.

 Οι αφορμές ήταν πολλές. Για χρόνια οι ελληνόφωνοι μετανάστες, μικροιδιοκτήτες και εργαζόμενοι κυρίως στον επισιτισμό (greek restaurants) αποκαλούνταν από τους ντόπιους "slackers", δηλαδή "τεμπελχανάδες" επειδή κατα τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη και δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων.

 Ακολούθησε μια σειρά από γεγονότα όπως οι καλές σχέσεις του τότε προθυπουργού Βενιζέλου με το γερμανό Κάιζερ, η ουδετερότητα της χώρας προέλευσής τους κατα τις αρχές του Α' παγκοσμίου πολέμου και η άρνηση των ελληνόφωνων μεταναστών να καταταγούν στον Καναδικό στρατό που όξυναν τις ρατσιστικές αντιλήψεις σε βάρος τους.

 Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων καναδών από τη σφαγή χαρακωμάτων του Α' παγκοσμίου πολέμου, πολλοί απ'αυτούς ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους ελληνόφωνους μετανάστες που αποτελούσαν το 0,5% του πληθυσμού της πόλης να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.

 Τον Αύγουστο του 1918 10.000 βετεράνοι διαδήλωσαν στους δρόμους συνεπικουρούμενοι από 40.000 καναδούς πολίτες. Οι πολυήμερες διαδηλώσεις συχνά εξετράπησαν σε πογκρόμ σε βάρος μαγαζιών και σπιτιών μεταναστών με την αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση θεατή ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων.

 Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου "αντι"ρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά greek souvlaki, tzatziki, mousaka κλπ μεσογειακά εδέσματα.

 Οι συγκρίσεις με τα σημερινά πογκρόμ μεταναστών σε αθήνα και πάτρα με την ανάλογη στάση της αστυνομίας και κάποιων "πολιτών" είναι αναπόφευκτες.

Μια τάξη φυλετικά διαχωρισμένη

Μία ημέρα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968, η Jane Elliott πήγε να διδάξει στο δημοτικό της πόλης της στην Άιοβα, όπου κατοικούσαν μόνο λευκοί. Χώρισε τους μαθητές της σε δύο ομάδες, εκείνους με γαλάζια μάτια κι εκείνους με καφέ μάτια, και αποφάσισε να τους δώσει ένα γερό μάθημα κατά των φυλετικών διακρίσεων.

Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζει την ιστορία εκείνου του μαθήματος, τη μακροχρόνια επιρροή του στα παιδιά και τη δύναμή του που κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια.


Βρωμοέλληνες (ντοκυμαντέρ)

Ένα από τα πιο γνωστά ντοκυμαντέρ σχετικά με τη μετανάστευση είναι το Βρωμοέλληνες.



Με αφορμή την απαγόρευση της κυκλοφορίας των Αλβανών μετά την δύση του ηλίου απ'τον κοινοτάρχη του χωριού Παλαιό Κεραμμύδι, τον Μάρτιο του 1998, ο Σ. Κούλογλου επισκέπτεται τους κατοίκους του χωριού και συμφωνούν σε μια συζήτηση πάνω στο θέμα της μετανάστευσης και του ρατσισμού, μετά την προβολή ενός ντοκιμαντέρ για τους Έλληνες μετανάστες στην Αμερική και την αντιμετώπισή τους.

"Βρωμοέλληνες" ήταν το παρατσούκλι που είχαν δώσει οι Αμερικανοί που τους υποδέχθηκαν, μέσα απ'το οποίο επιχειρείται μια σύγκριση των Ελλήνων της Αμερικής, με τους Αλβανούς της Ελλάδας, οι οποίοι με την σειρά τους έχουν επιφορτιστεί με παρόμοιους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς από τον ντόπιο πληθυσμό.

Δείτε το!




Πόσο Μακριά Ακόμα; How Much Further? (ντοκυμαντέρ, με ελληνικούς υπότιτλους)



Γυρισμένο στην Αθήνα μεταξύ Οκτωβρίου 2011 και Φεβρουαρίου 2012, εν μέσω της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής αναταραχής, το ντοκιμαντέρ δίνει βήμα στις φωνές εκείνων που έχουν εγκαταλείψει το Αφγανιστάν, τη Σομαλία ή το Σουδάν ελπίζοντας να βρουν καταφύγιο στην Ευρώπη. 

Μετά από μήνες ή ακόμη και χρόνια στο δρόμο, φτάνουν στην Ελλάδα, μια χώρα της οποίας ο πληθυσμός αντιμετωπίζει το πλήρες βάρος της οικονομικής κρίσης και τα συστήματα ασύλου και υποδοχής είναι εντελώς δυσλειτουργικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι δε βλέπουν άλλη επιλογή από το να πάρουν να το δρόμο και πάλι με την ελπίδα να φτάσουν σε μια χώρα που θα μπορεί να τους δεχτεί και να εξετάσει το αίτημά τους για άσυλο. Αλλά, από τη στιγμή που έχουν εισέλθει στην Ελλάδα, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να εγκαταλείψουν τη χώρα λόγω των ευρωπαϊκών πολιτικών που τους εγκλωβίζουν νομικά στην Ελλάδα.

Το ντοκιμαντέρ είναι ο καρπός της συνεργασίας μεταξύ ECRE, του Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων και του κινηματογραφιστή Matthias Wiessler, και υποστηρίζεται από το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα για την Ενσωμάτωση και τη Μετανάστευση (EPIM).

Έκανε ταυτόχρονη πρεμιέρα σε Βρυξέλλες και Αθήνα για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων (20 Ιουνίου 2012). Το "Πόσο Μακριά Ακόμα;" έχει ήδη παρουσιαστεί και σε άλλες προβολές, στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκής Πολιτικής και στους μαθητές του Δικτύου Οδυσσέας στο Θερινό Σχολείο Ευρωπαϊκού Δικαίου και Πολιτικής για τη Μετανάστευση και το Άσυλο.

Αυτοί οι άνδρες, οι γυναίκες και οι οικογένειες έχουν, ως επί το πλείστον, ξοδέψει όλες τις οικονομίες τους για το μακρύ ταξίδι τους, το οποίο τους οδήγησε στην Ευρώπη, με τους περισσότερους ανθρώπους να πληρώνουν λαθρεμπόρους να περάσουν τα σύνορα. Μπορούν να βρεθούν σε μεγάλη ένδεια στην Αθήνα, η οποία έχει μόλις 1.000 θέσεις υποδοχής για πάνω από 9.000 αιτούντες άσυλο το 2011 και μόνο. Με καμία ελπίδα να φύγουν από την Ελλάδα νόμιμα και με ασφάλεια, χωρίς την ελπίδα της ζωής με αξιοπρέπεια στην Ελλάδα, χωρίς ελπίδα επιστροφής στις χώρες τους και σε ένα ευμετάβλητο περιβάλλον γεμάτο από κοινωνικές εντάσεις και με την ξενοφοβία σε άνοδο, μαζεύονται όπου μπορούν και περιμένουν ελπίζοντας να βρούνε έναν τρόπο να φύγουν. 

Το 'Πόσο Μακριά Ακόμα;' (How Much Further?) είναι μια "ταινία δρόμου" τοποθετημένη στην Αθήνα. Από κρυμμένα διαμερίσματα, κατοικίες κοινοτήτων των προσφύγων και δημόσια πάρκα, οι πρόσφυγες μας λένε τις ιστορίες τους για το πώς ζουν και παρουσιάζουν τις λύσεις τους. Εκπρόσωποι από αρμόδια θεσμικά όργανα, πολιτικοί και εκπρόσωποι οργανισμών προσθέτουν σχόλια και τις λύσεις τους για την κρίση. 

Διάρκεια 40 λεπτά. 
___________

Filmed in Athens between October 2011 and February 2012, in the midst of social, political and economic turmoil, the documentary raises the voices of those who have fled Afghanistan, Somalia or Sudan hoping to find refuge in Europe.

After months or even years on the road, they arrive in Greece, a country whose population is facing the full brunt of the economic crisis and where the asylum and reception systems are completely dysfunctional. Most people see no option but to take to the road again in the hope of reaching a country that can receive them and consider their claim for asylum. But, once they have entered Greece, it is extremely difficult if not impossible to leave the country given the European policies that legally bind them to Greece.

This documentary is the fruit of the cooperation between ECRE, the Greek Forum of Refugees and the film maker Matthias Wiessler, and supported by the European Programme for Integration and Migration (EPIM).

How much further? premiered simultaneously in Brussels and Athens on World Refugee Day 2012 (20 June)


http://www.ecre.org/component/content/article/67-films/288-how-much-further.html



Εκπαιδευτική τηλεόραση: Ρατσισμός, ξενοφοβία - Στη ζυμαροχώρα

Με ευχάριστο και συμβολικό τρόπο τα παιδιά ευαισθητοποιούνται στις έννοιες του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και μαθαίνουν ότι το διαφορετικό δεν απειλεί, αλλά εμπλουτίζει τη ζωή μας.

Μια ταινία animation από την Εκπαιδευτική Τηλεόραση. Δείτε τη εδώ!


Ένας κόσμος που χωράει πολλούς κόσμους: προσωπικές μαρτυρίες μεταναστών

Μια πολύ συγκινητική καταγραφή από προσωπικές μαρτυρίες μεταναστών –μαθητών του σχολείου για τους μετανάστες (που λειτουργεί από την ομάδα δασκάλων «Τα πίσω θρανία») οι οποίοι ζουν και εργάζονται στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια. Εμπειρίες, φόβοι, ανησυχίες, συναισθήματα, βιώματα, σκέψεις για την Ελλάδα.

Για να ανοίξετε ή να κατεβάσετε το pdf πατήστε εδώ


«Ποια είναι η χώρα μου;»

Φωτό: Ιάκωβος Χατζησταύρου

Ο Νίκος Οντουμπιτάν γεννήθηκε στο Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και έγιναν ξένοι με το ζόρι...

«Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1981. Εδώ στην Αθήνα. Στο Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα»... Οι γονείς μου ήρθαν στην Ελλάδα με σπουδαστική βίζα. Ο μπαμπάς μου σπούδασε Νομικά, η μητέρα μου Οικονομικά. Αν και πήραν πτυχίο, έκαναν δουλειές άσχετες. Ήρθαν από το Λάγκος, την πρωτεύουσα της Νιγηρίας. Δεν έχω πάει ποτέ. Οι εικόνες που έχω είναι από φωτογραφίες των γονέων και το Διαδίκτυο. Μεγάλωσα στην Πλ. Αμερικής. Τότε ήμασταν μόνο δύο οικογένειες Αφρικανών σε όλη τη γειτονιά. Μέναμε στο ισόγειο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου ήταν επιφυλακτικοί. Δύσκολα με άφηναν να βγω έξω. Σαν να ήθελαν να με προστατέψουν από κάτι. Κάθε τόσο μου έλεγαν: «Νίκο πρόσεχε, δεν είσαι σαν τα άλλα τα παιδιά. Εσύ είσαι ξένος και αν γίνει καμιά στραβή, εσένα θα κοιτάξουν στραβά». Τεσσάρων χρονών πήγα στο νηπιαγωγείο. Πέρασα καλά γιατί ήμασταν μαζί με τον ξάδελφό μου τον Μανώλη. Είχαμε μια κοινή φίλη, τη Μαργαρίτα. Πολύ όμορφη. Ελληνίδα από μητέρα Ρωσίδα. Ήμασταν οι «ξένοι» του νηπιαγωγείου...

●●●
ΜΕΧΡΙ έξι χρονών, με τους γονείς μου μιλούσα αγγλικά και γιορουμπά (η γλώσσα της φυλής των γονιών μου). Όταν μπήκα στο δημοτικό σκεφτόμουν πρώτα στα αγγλικά ή στα γιορουμπά και μετά εκφραζόμουν στα ελληνικά. Περνούσα με άνεση από τη μια γλώσσα στην άλλη. Σαν να έμενα σε ένα σπίτι και να περνούσα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Με τους γονείς μου άρχισα να μιλάω συνέχεια ελληνικά κοντά στην εφηβεία. Αγγλικά μιλάγαμε όταν κάναμε κάποια θεωρητική συζήτηση. Γιορουμπά όταν συζητούσαμε τα οικογενειακά ή όταν τσακωνόμασταν. Ελληνικά όταν ήμασταν ευδιάθετοι και χαλαροί. Είμαι τρίγλωσσος λοιπόν. Όχι, τετράγλωσσος. Αργότερα έμαθα και γαλλικά. Αποτελώ, βέβαια, εξαίρεση. Τα περισσότερα παιδιά Νιγηριανών μεταναστών που ξέρω, δεν γνωρίζουν γιορουμπά, επειδή δεν τα χρησιμοποιούν. Έχω κουλτούρα και νοοτροπία ελληνική. Την ίδια στιγμή έχω κρατήσει στοιχεία από την κουλτούρα των γονιών μου. Αυτό με βοηθάει, δεν ξέρω πώς να το εξηγώ, με φέρνει σε μια ισορροπία, συναισθηματικά και πνευματικά.
●●●

ΠΗΓΑ στο 65ο Δημοτικό Αθηνών. Στην Πλ. Αμερικής. Εκεί έχασα το κέφι μου. Αρχίζω και καταλαβαίνω ότι «μεγάλε είσαι διαφορετικός». Ήμουν το μόνο παιδί «ξένο» και μαύρο του σχολείου. Τι σημαίνει να νιώθεις διαφορετικός; Με μια φράση σημαίνει να είσαι πάντα στην τσίτα. Γιατί κάποιος θα πει κάτι για το χρώμα ή την καταγωγή σου. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο δημοτικό μονίμως στην τσίτα. Ο θυμός ήταν το όπλο μου. Να με φοβάται οποιοσδήποτε προσπαθεί να με προσβάλει ή να με μειώσει. Το δημοτικό ήταν το πιο σκληρό κομμάτι της ζωής μου. Είχα μόνο δυο καλούς δασκάλους. Αν έμαθα κάτι, το οφείλω σε αυτούς. Θυμάμαι και μια κακή δασκάλα. Μας ρώτησε μια μέρα τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Όταν ήρθε η σειρά μου είπα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος. Τα παιδιά συνήθως θέλουν να μοιάσουν στον μπαμπά τους. Γέλασε κυνικά και σχολίασε «σιγά μη γίνεις και δικηγόρος». Έχουν περάσει είκοσι χρόνια και το θυμάμαι σαν χθες.

●●●

ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ απελευθερώθηκα. Πήγα στο 41ο Γυμνάσιο Αθηνών, στην Πλ. Αμερικής. Εκεί έκανα τις πρώτες πραγματικές παρέες. Άρχισα να «ξεχνάω» πως είμαι διαφορετικός. Όχι γιατί δεν υπήρχαν αυτοί που μου το θύμιζαν. Απλά κατάλαβα ότι κάποιος σε θέλει «διαφορετικό» επειδή θέλει να νιώσει ανώτερος. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας. Τότε εσύ ο «διαφορετικός» πρέπει να τον κοιτάξεις στα μάτια, χωρίς φόβο. Γιατί αύριο θα είσαι πάλι εκεί. Και πρέπει να μην είσαι με χαμηλό το κεφάλι. Πολλές φορές με βοηθούσε και η σωματική μου διάπλαση, ώστε αυτοί που δεν έπαιρναν από λόγια, να με φοβούνται αλλιώς. Ήμουν σκληρός σε όσους ήταν σκληροί μαζί μου. Και έβλεπα ότι έτσι αποκτούσα σεβασμό. Και όταν αποκτάς σεβασμό, αποκτάς και αυτοπεποίθηση... Στο λύκειο βελτιώθηκα θεαματικά στα μαθήματα. Χωρίς να πάω φροντιστήριο φυσικά. Δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Οι γονείς μου έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στο σχολείο. Ήθελαν οπωσδήποτε να πάω στο πανεπιστήμιο...

●●●

ΜΕΤΑ το λύκειο ήρθε το χαστούκι το μεγάλο. Έδωσα Πανελλήνιες, πέρασα στο ΤΕΙ Αθήνας, Μηχανολογία Ιατρικών Οργάνων. Πέρασα στους πρώτους στη σχολή. Το πρώτο χαστούκι ήρθε όταν άκουγα τους συμμαθητές μου στο λύκειο να λένε: «Εμένα μου ήρθε το χαρτί, εσένα;». Τι είναι αυτό το χαρτί που πάει σε όλους και δεν έρχεται σε μένα, αναρωτιόμουν. Τότε πήγα στον δήμο και τους είπα: «Υπάρχει ένα χαρτί που πάει σε όλους και δεν έρχεται σε μένα». Μου εξήγησαν ότι ήταν το χαρτί για τη στρατιωτική θητεία. Ο υπάλληλος πρόσθεσε: «Εσύ μην περιμένεις χαρτί. Εσείς δεν γράφεστε στα δημοτολόγια». Εμείς, ποιοι είμαστε εμείς, αναρωτήθηκα. Το απώθησα όμως. Δεν ήθελα να το συνειδητοποιήσω και να το δεχτώ.

●●●

ΜΙΑ ΜΕΡΑ με σταμάτησαν στον δρόμο. Μου ζήτησαν τα χαρτιά. Δεν είχα. Όλοι οι φίλοι μου είχαν να δείξουν τις ταυτότητές τους. Εγώ τίποτα. Πήγα σπίτι αναστατωμένος. «Εγώ τι έχω να δείξω όταν μου ζητούν χαρτιά;» ρώτησα τους γονείς. Δεν ήξεραν τι να μου απαντήσουν. Το μόνο που μπορούσα να έχω επάνω μου ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης, από το Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Ήταν η ταυτότητά μου. Δεν μπορούσα να βγάλω καν νιγηριανό διαβατήριο. Έπρεπε να έχω τουλάχιστον πιστοποιητικό γέννησης. Δεν είχα. Δεν υπήρχε καν πρεσβεία της Νιγηρίας εδώ. Έγινα άπατρις...

●●●

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΘΗΚΑ για μήνες. Τελικά κατάφερα να κάνω αίτηση για άδεια παραμονής στο Αλλοδαπών. Όταν πήγα εκεί, οι αστυνομικοί με έβλεπαν σαν να ήμουν εξωγήινος. Πώς είναι δυνατόν και δεν έχεις ελληνική ταυτότητα, μου έλεγαν! Έκανα αίτηση για άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Δεν προβλεπόταν τίποτα άλλο για την περίπτωσή μου. Μου έδωσαν έναν αριθμό πρωτοκόλλου. Χωρίς φωτογραφία, χωρίς όνομα. Αυτό ήμουν για το κράτος. Μέχρι που με σταμάτησαν μια μέρα για εξακρίβωση στοιχείων. Όταν τους έδειξα αυτό το χαρτί με πήγαν στο τμήμα. Στο Ακροπόλεως. Μου είπαν να περιμένω μέχρι να έρθει σήμα από τη Γενική Ασφάλεια. Πέρασε ολόκληρη μέρα και σήμα δεν ήρθε. Ο επόμενος διοικητής είπε να με κλείσουν μέσα. Έπαθα σοκ. Με έκλεισαν στο κελί με άλλους κρατούμενους. Κλεφτρόνια, τσαντάκηδες, τοξικομανείς. Ήμουν 19 χρονών. Ένιωθα φοβισμένος και ταπεινωμένος.

●●●

ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ της υπόθεσης ήταν ότι υπήρχε ο καλός και ο κακός διοικητής. Όταν ερχόταν ο καλός με έβγαζαν από το κελί και καθόμουν σε ένα γραφείο. Όταν ερχόταν ο κακός με ξανάβαζαν στο κελί. Μέχρι που έπειτα από τρεις μέρες, ο καλός αποφάσισε να πάμε μαζί στη Γενική Ασφάλεια, να βρούμε τον φάκελό μου. Με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, με συνοδεία, σαν υπόδικος. Θυμάμαι ότι κατεβήκαμε σε ένα υπόγειο και μετά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα γραφείο γεμάτο συρτάρια και φακέλους. Έκαναν μόνο πέντε λεπτά να βρουν τον φάκελο! Με άφησαν ελεύθερο. Δεν ξεχνάω ότι ο καλός διοικητής μού ζήτησε συγγνώμη...
●●●

ΑΥΤΟ ΠΟΥ έγινε, μου άφησε μια τεράστια απογοήτευση. Μου έμεινε κυρίως ο φόβος της αδικίας. Ότι μπορεί να βρεθεί κάποιος πίσω από τα κάγκελα χωρίς να καταλάβει το πώς και το γιατί. Στην ηλικία που κάνεις τα πιο ωραία όνειρα εγώ πάλευα για χαρτιά. Έτρεχα να λύσω το πρόβλημα της άδειας παραμονής για να μη βρεθώ ξανά στο κελί. Πόσες ατελείωτες ώρες, μέρες, εβδομάδες έχω χάσει σε ουρές, δήμους, περιφέρειες. Τελικά την πήρα την κανονική άδεια. Έληξε δέκα μέρες μετά αφού την πήρα! Ξανά ουρές, μέρες χαμένες, ζωή χαμένη. Τι μου έχει μείνει; Η απορία. Γιατί το κάνουν αυτό;


Όλα αυτά μου έκοψαν τα φτερά. Είχα μια κάθετη πτώση στα μαθήματα. Ειδικά από τότε που ήθελα να πάω για Εrasmus. Με δέχτηκαν στο Ντάντι της Σκωτίας και δεν μπορούσα να πάω. Δεν είχα χαρτιά. Από τότε άρχισε αυτό που θα έλεγα «αποξένωση». Έγινα ξένος με το ζόρι. Έπρεπε να ψάξω να βρω τι είμαι. Αυτό συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμα... Παρ΄ όλα αυτά δεν μασάω και συνεχίζω. Το μέλλον πώς το βλέπω; Σκληρή δουλειά και Κeep walking που λέει και η διαφήμιση... Πώς ένιωσα όταν άκουσα για το καινούργιο νομοσχέδιο; Ότι δεν μπορώ να φέρω πίσω όσα έχασα, αλλά από εδώ και πέρα το μέλλον είναι στα χέρια μου. Ότι μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου. Και στη χώρα μου. Ποια είναι η χώρα μου; Η Ελλάδα φυσικά...»

Mapping Racism in Athens - χαρτογραφώντας το ρατσισμό στην Αθήνα

Ένα νέο πρόγραμμα χαρτογράφησης ρατσιστικής βίας στην Αθήνα κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ο στόχος αυτού του χάρτη είναι να παρέχει ενημερωμένες πληροφορίες σχετικά με ρατσιστικές επιθέσεις που λαμβάνουν χώρα στην Αθήνα και σε άλλες ελληνικές πόλεις.



Στη δημιουργία ενός ψηφιακού χάρτη που αποτυπώνει τις επιθέσεις εναντίον μεταναστών στην περιοχή της Αθήνας προχώρησε η ομάδα «The City at a time of Crisis». Ο χάρτης έχει δεδομένα από τον Μάιο του 2011 μέχρι σήμερα, ενώ προτείνεται στους χρήστες η αποστολή σχετικών πληροφοριών υπό το καθεστώς της ανωνυμίας – αν και βέβαια ζητείται e-mail για λόγους επικοινωνίας.

Όπως υποστηρίζει η ομάδα, βρίσκεται στη δημιουργία ενός αξιόπιστου δικτύου επαφών/πηγών και πριν αποτυπώσει στο χάρτη οποιοδήποτε περιστατικό, το επεξεργάζεται με διασταύρωση πληροφοριών και επιβεβαίωση.

Πρόκειται για μια πολιτική ομάδα η οποία κάνει έρευνα στον αντίκτυπο που έχει η κρίση στις αστικές περιοχές της Αθήνας, συμπεριλαμβανομένης και της αύξησης της ρατσιστικής βίας στην ιστό της πόλης. Στην ιστοσελίδα της ομάδας αναφέρεται ότι δεν υπάρχει σύνδεση με κάποιο πολιτικό κόμμα. Για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στην ιστοσελίδα της ομάδας καθώς και την υποσελίδα του χάρτη.

Για πιο άμεση επικοινωνία υπάρχει σελίδα ενημέρωσης και στο facebook

Η παροχή πληροφοριών και η ανανέωση του χάρτη είναι ανοιχτή σε όποιον θελήσει να συμμετέχει.
___________

The aim of this map is to provide up-to-date information about racist attacks taking place in Athens and other Greek cities. Being constantly updated, it will become an ongoing reference point where the quantity and scale of attacks, their location and severity can be grasped at a glance.

The map will highlight and prioritise first-hand reports, yet it will nevertheless include information submitted by individuals, witnesses, mainstream or independent media –– as long as it meets a minimal verification level. Given the complexity of the legal status and story of each migrant individual identities will remain hidden unless they have already been publicised elsewhere or the person explicitly wishes to publish their identity. This of course also counts for anyone else that might risk police persecution or fascist violence.

The aspiration is for the map to become a tool for anti-racist and anti-fascist organising locally and for raising international awareness and pressure.

This video, by the crisis-scape.net team, records how migrants in Greece have been subject to more attacks, and arrests, since the financial crisis began:


Impossible Biographies from Ross Domoney on Vimeo.

Oι μετανάστες σε ψηφιακά σύνορα: Τρισδιάστατο παιχνίδι για τη διαδρομή σε μια νέα ζωή

Ένα άρθρο για το Banoptikon, το πολύ ενδιαφέρον "παιχνίδι" με θέμα τη μετανάστευση που παρουσιάστηκε τον Ιούλιο στην Καλαμάτα στο πλαίσιο του "Lives of others" και του Festival Μηδέν (σχετικές αναρτήσεις εδώ και εδώ).



(της Χριστινας Σανουδου, αναδημοσίευση από την Καθημερινή)

Σκηνή πρώτη: Ενας μετανάστης επιχειρεί να διασχίσει κρυφά τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την Ασία από την Ευρώπη, σε μία ψηφιακή αναπαράσταση της συνοριακής ζώνης στον Εβρο. Ερειπωμένα κτίσματα με ναζιστικά συνθήματα -στα ελληνικά- γραμμένα στους τοίχους, συρματοπλέγματα και σκουπίδια συνθέτουν το θλιβερό σκηνικό στην πύλη της «Γης της Επαγγελίας». Αντισυμβατικό και τρομακτικά πραγματικό, το Banopticon, το νέο τρισδιάστατο videogame της ομάδας Personal Cinema, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ψυχαγωγικό», ωστόσο η περιήγηση στο σκοτεινό σύμπαν του είναι απρόσμενα ελκυστική. Για τον ήρωα του παιχνιδιού το πέρασμα των συνόρων δεν σηματοδοτεί το τέλος μιας δύσκολης διαδρομής, αλλά την έναρξη ενός νέου κύκλου περιπετειών, που θα τον οδηγήσουν είτε στον θάνατο είτε στη γνώση.

Banopticon, από το ban (απαγόρευση) και το περίφημο Πανοπτικό του Τζέρεμι Μπένθαμ, το παιχνίδι δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος MIG@NET, το οποίο διερευνά τη συμβολή των μεταναστών στην παραγωγή και τον μετασχηματισμό των διεθνών ψηφιακών δικτύων, αλλά και το πώς οι νέες τεχνολογίες των δικτύων χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο της μετανάστευσης. Μια δοκιμαστική έκδοση του παρουσιάστηκε πριν από δύο εβδομάδες στην Αθήνα, στο πλαίσιο ενός διεθνούς επιστημονικού συνεδρίου για το ΜIG@NET, το οποίο διοργανώθηκε από το Εργαστήριο Σπουδών Φύλου του Παντείου Πανεπιστημίου. Η πλήρης εκδοχή του αναμένεται να είναι έτοιμη -και ελεύθερα διαθέσιμη στο Ιντερνετ- τον Μάρτιο, όταν ολοκληρώνεται και η πρώτη φάση του τριετούς ερευνητικού προγράμματος. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο Ηλίας Μαρμαράς, media artist και ιδρυτικό μέλος των Personal Cinema, το Banopticon θα συνεχίσει να αναβαθμίζεται και να εξελίσσεται, με βάση τόσο την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα όσο και τα σχόλια των παικτών.

Η ευαισθητοποίηση των «νόμιμων» κατοίκων της Ευρώπης σχετικά με τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες και οι αιτούντες άσυλο στην προσπάθειά τους να διασχίσουν, να εγκατασταθούν ή να ενσωματωθούν στην Ευρώπη, είναι μόνο ένας από τους στόχους του παιχνιδιού. Εξίσου ψηλά στις προτεραιότητες των δημιουργών του είναι να προσφέρουν μία προσβάσιμη πηγή πληροφοριών στους ίδιους τους μετανάστες, οι οποίοι «έχουν εμπειρική, όχι συνολική γνώση για το ζήτημα της μετανάστευσης», εξηγεί ο Ηλίας Μαρμαράς. Ετσι, εκτός από προσωπικές μαρτυρίες, το Banopticon περιλαμβάνει στοιχεία σχετικά με τη νομοθεσία και τις μεθόδους ελέγχου της μεταναστευτικής κίνησης, καθώς και τα συμπεράσματα ερευνών που εστιάζουν σε επιμέρους θέματα, όπως ο καθορισμός των συνόρων, οι διαπολιτισμικές συγκρούσεις και η συνύπαρξη, οι φυλετικές και ταξικές ιεραρχίες κ.ά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής των ψηφιακών τεχνολογιών στη διαχείριση της μετανάστευσης αποτελεί η υποχρεωτική λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων από όλους όσοι εισέρχονται παράνομα σε ευρωπαϊκό έδαφος και η αποστολή τους σε μία κεντρική βάση δεδομένων. Μέσω του συστήματος EURODAC, όπως είναι η ονομασία του, «τα ευρωπαϊκά σύνορα ενσωματώνονται στα ακροδάχτυλα του μετανάστη», αναφέρει ο κ. Μαρμαράς.

Παρά το θεωρητικό του υπόβαθρο, το videogame διατηρεί τη διάσταση του παιχνιδιού, χωρίς να βομβαρδίζει τους παίκτες με κείμενα και αναλύσεις. Οι πληροφορίες προσφέρονται σε συνοπτική και εύληπτη μορφή ως οδηγίες για τη διεκπεραίωση μικρών «αποστολών» ή προβαλλόμενες σε γιγαντοοθόνες εντός του ψηφιακού σύμπαντος, ενώ όσοι επιθυμούν να εμβαθύνουν στο θέμα θα παραπέμπονται σε σχετικούς διαδικτυακούς τόπους.

Ευρωπαϊκό πρόγραμμα με επτά ΑΕΙ
Στις περισσότερες «ζώνες» του παιχνιδιού ο «πρωταγωνιστής» είναι ένας μετανάστης χωρίς νόμιμη άδεια εισόδου στην Ευρώπη, όμως σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτείται η υιοθέτηση διαφορετικών ταυτοτήτων: Προκειμένου να κυκλοφορεί με σχετική ασφάλεια στο «γκέτο» της πόλης, που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη Αθήνα, χωρίς να κινδυνεύει να συλληφθεί ή να πέσει θύμα ρατσιστικής επίθεσης, ο παίκτης υποδύεται μία ερευνήτρια. Η εναλλαγή ρόλων εμπεριέχει και μία έμμεση αναφορά στις πολλαπλές ταυτότητες, που μπορεί να χρησιμοποιεί ένας χρήστης του Διαδικτύου για να διατηρήσει την ανωνυμία του ή ένας μετανάστης στην προσπάθειά του να επιβιώσει μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, αναφέρει ο Ηλίας Μαρμαράς.

Η Ηγουμενίτσα
Οι «ζώνες» του παιχνιδιού περιλαμβάνουν, επίσης, ένα λιμάνι που παραπέμπει στην Ηγουμενίτσα -τα τοπία του παιχνιδιού δεν αποτελούν ακριβείς αναπαραστάσεις πραγματικών περιοχών, ωστόσο είναι βασισμένα σε υπαρκτές τοποθεσίες-, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών, στο πρότυπο της Παγανής, μία Δυτικοευρωπαϊκή πόλη, ένα σχολείο όπου φοιτούν παιδιά μεταναστών κ.ά.
Αντί για μία γραμμική διαδρομή με αφετηρία και τέλος, ο παίκτης κινείται κυκλικά από ζώνη σε ζώνη και μπορεί να παραμείνει για όσο χρόνο θέλει στην καθεμιά. Φυσικά, ο παράγοντας του τυχαίου -ένα δυστύχημα, μία ατυχής συνάντηση- δεν μπορεί να εξαλειφθεί, ακριβώς όπως και στην πραγματική ζωή.
Τον συντονισμό ολόκληρου του MIG@NEΤ, στο οποίο συμμετέχουν ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα επτά κρατών-μελών της Ε.Ε., έχει αναλάβει το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εχοντας συλλάβει την ιδέα ενός εκπαιδευτικού παιχνιδιού για τη μετανάστευση, οι υπεύθυνοι του προγράμματος προσέγγισαν τους Personal Cinema, οι οποίοι δραστηριοποιούνται εδώ και 15 χρόνια στον χώρο της new media art - Τέχνης με τη χρήση νέων μέσων και τεχνολογιών- και ειδικεύονται σε εγχειρήματα όπως το Banopticon. H ομάδα, η σύσταση της οποίας τροποποιείται για κάθε πρότζεκτ με εξαίρεση έναν σταθερό πυρήνα ατόμων, έχει ήδη υλοποιήσει τα βιντεοπαιχνίδια «The Making of Balkan Wars: The Game» με θέμα την «κατασκευή» της ιστορίας και της αντιπαλότητας μεταξύ των Βαλκανικών χωρών, «Resist online» για την πρόληψη των ναρκωτικών μεταξύ των εφήβων κ.ά.


Η εργασιακή ομάδα του Banopticon αποτελείται από τους Γιάννη Σκουλιδά, Ηλία Μαρμαρά, Ξένια Κολιοφώτη και Δάφνη Δραγώνα, Δημήτρη Φωτίου και Αλέξανδρο Σαλαπάτα. Περισσότερες πληροφορίες για τους Personal Cinema και τις δράσεις του στο www.personalcinema.org.